Blog: Kun je concurrentie voorkomen als vereniging?

Jaren geleden kreeg ik als directeur van een klein verenigingsbureau te maken met een crisis tussen lid-organisaties en bestuur. Een deel van de leden van deze koepelvereniging was niet tevreden over de koers en werkwijze van het bestuur. De onrust ontstond binnen commissies en werkgroepen, waar veel vrijwilligers met verstand van inhoudelijke zaken zich niet serieus genomen voelden door sommige bestuursleden. De spanningen liepen in enkele jaren hoog op.

Toen duidelijk werd dat in een ALV een voorstel tot ontslag van het bestuur zou worden ingediend, met een grote kans van slagen, trok een deel van dat bestuur zich bij de opening van de vergadering terug. De heren stapten op, met een deel van de lidorganisaties in hun kielzog. Niet lang daarna bleek dat deze groep een eigen vereniging was gestart. Een organisatie met dezelfde doelstellingen en activiteiten, die ook nog eens trachtte de overige lidorganisaties uit de oorspronkelijke vereniging te trekken.

Laatst kwam de vraag vanuit enkele leden van een beroepsvereniging of het bestuur rekening houdt met eventuele concurrentie als er nieuwe initiatieven voor dezelfde doelgroep zouden ontstaan. Die kans bestaat namelijk wanneer er grote veranderingen in beleid zijn doorgevoerd, waar een deel van de leden het niet mee eens is. Kun je dit voorkomen als bestuur?

Kijkend naar mijn ervaring denk ik dat zoiets nooit echt te voorkomen is. Blijf vooral geloven in de eigen visie, missie en strategie, zolang die nog steeds op de steun van de meeste leden kan rekenen. Het is daarom altijd belangrijk goed te luisteren naar wat er leeft, zeker als er signalen zijn van onvrede. Blijf in contact met kritische leden en probeer hun bezorgdheid te begrijpen en het vertrouwen te behouden. Als er goede argumenten zijn om beleid of beslissingen bij te stellen, aarzel dan niet dat te doen. Maar accepteer dat niet alle leden tevreden te stellen zijn en dat een ieder vrij is om - desnoods - zelf een vereniging op te richten. Een blik op politieke, kerkelijke of belangenorganisaties in ons land leert dat dit geen bijzonderheid is.

Het is overigens met die koepelvereniging, waar ik die opsplitsing meemaakte, na jaren weer goed gekomen. Nieuwe bestuurders zagen in dat ze allemaal werkten aan dezelfde thema’s, aan dezelfde tafels, voor dezelfde doelgroepen. Zo kwam het tot een fusie en ging men onder een nieuwe naam verder. Het kan verkeren.

Martina van den Dool